Ηθελα να 'ξερα κι εγώ για πόσο ηλίθιους µας περνάνε. Αυτή η περιβόητη Εξεταστική των Πραγµάτων Επιτροπή χρόνια τώρα σε υποτροπή στέλνει πάντα το µπαλάκι σε µια Προανακριτική που µε τη σειρά της βγάζει τρεις τέσσερις αποφάσεις, δηλαδή κάθε κόµµα την αλήθεια του κάθε κόµµα και δικό του µπαϊράκι. Αφού δεν έχουν ποτέ µα ποτέ µια οµόφωνη απόφαση τι µας ταλανίζουν κάθε τόσο; Γιατί µας κοροϊδεύουν µπροστά στα µούτρα µας και σε τακτά χρονικά διαστήµατα; Αφού πρώτα µας διαβεβαιώσουν ότι το µαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο (για δικές τους βρωµιές πάντα) µετά µαζεύονται όλοι µαζί, διαφωνούνε όλοι µαζί, αποχωρεί ένας και τέλος ο καθένας βγάζει δικό του φερµάνι. Και το ανακοινώνει σαν να µην τρέχει τίποτα. Και αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν ελεύθερα, χαµογελούν εγκάρδια, στήνονται για να τους φωτογραφίσουν µε την οδοντοστοιχία ελεύθερη µε τα παντελόνια να γυαλίζουν απ’ το σούρσιµο µε τις ώρες στα έδρανα, τις γραβάτες πάντα σφιχτοδεµένες σαν το κρίµα στον λαιµό τους, τρέχουνε λάχα λάχα να προλάβουνε τον θάνατο (τον πολιτικό τουλάχιστον γιατί ο άλλος ο πραγµατικός δεν τους ενδιαφέρει όπως και η ζωή άλλωστε). Το θέµα τους είναι η πολιτική. Με την πολύ στενή έννοια πάντα. Τη στενή τη µίζερη και τη διεφθαρµένη.
Το ωραίο και το ελληνοπρεπές είναι ότι κανείς από µας δεν αντιδρά. Τους ακούµε µε κάποια συ γκατάβαση πάντα σαν τον θείο µας που έχει εξο κείλει, µας έχει κάνει ρεζίλι, µας έπαιξε όλα µας τα λεφτά και τα ’χασε, αλλά εµείς «Ε, τον ξέρεις τώρα τον Τάσο. Δεν βαριέσαι, βάλτου ένα πιάτο εκεί να φάει». Βρίσκεις άκρη;
Είναι βλέπεις και σε ύφεση η οικοδοµή. Δεν υπάρχουν σανίδες να πα να βρέξεις καµία. Γιατί όσο να ναι µια βρεγµένη σανίδα χρειάζεται. Για όλους µας.
Τώρα έχουνε ανοίξει άλλη φάµπρικα. Τρέχουν να µας πείσουν και ότι οι δηµοτικές είναι υπερ κοµµατικές και ότι αυτόν που υποστήριζε το κόµ µα τους είναι ο καλύτερος. Εντελώς συµπτωµατι κά. Καλά αυτό µε τον Φασούλα που µόλις πήγε µε τον οχτρό έγινε σε µια νύχτα ο χειρότερος δή µαρχος, είναι ένα κόσµηµα στην πολιτική συµπεριφορά της Ιπποκράτους. Ενα µπιζουδάκι στο πέτο ΠΑΣΟΚ. (Για να µην ξεχνιόµαστε ΠΑΣΟΚ σηµαίνει Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνηµα, έτσι; Το θυµόµαστε αυτό, ε; Ωραία, γιατί ανησύχησα).
Τους έβλεπα γύρω απ’ το γυάλινο σκαληνό τρίγωνο τραπέζι πολιτικής εκποµπής να µιλάνε τη γλώσσα την ωραία, την ξύλινη, τη Σέλµαν την παρκεταρισµένη. Με τη σιγουριά τους, µε το µάτι, άλλα σκέφτοµαι άλλα λέω άλλα θέλω άλλα κάνω και πώς ήρθε µόνος του ο στίχος του ποιητή, και πώς βγήκε ο ήχος του λυτρωτικός κι έδωσε τρισ διάστατη τη θλιβερή εικόνα των ανδρών.
«Ψυχές µαραγκιασµένες από δηµόσιες αµαρ τίες, Καθένας κι ένα αξίωµα σαν το πουλί µες στο κλουβί του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου