Η ελληνική πολιτική βρίσκεται για ακόμη μια φορά αντιμέτωπη με τους δαίμονές της.
Πριν από ενάμιση μήνα κατέρρεε το σύμπαν.
Απαξιωμένοι οι περισσότεροι, χαμένοι στο διάστημα οι υπόλοιποι, χωρίς πρόταση επεξεργασμένη, χωρίς λύση ολοκληρωμένη, πιάστηκαν όλοι από τη λύση της κυβέρνησης συνεργασίας και ανάσανε κάπως ο τόπος, χωρίς ωστόσο να λυθεί το πρόβλημα.
Η χώρα πήρε τρίμηνη παράταση, έχει μια ευκαιρία - λένε τελευταία στις Βρυξέλλες - αλλά παραμένει ασταθής, μετέωρη, με το ένα πόδι στην ευρωζώνη και το άλλο έξω απ' αυτήν.
Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις ευρωπαϊκές υποθέσεις γνωρίζουν ότι όλη η προπαρασκευή της μεγάλης λύσης μας έχει μέσα, υπό τον όρο ότι θα δώσουμε δείγματα γραφής.
Οι δικοί μας εδώ, ωστόσο, δείχνουν ακόμη μια φορά να μην αντιλαμβάνονται το βάρος των συνθηκών. Πήραν λίγο χρόνο, ήρθε και η δόση και θεωρούν ότι μπορούν να ξαναρχίσουν το ίδιο παιχνιδάκι. Της κωλυσιεργίας δηλαδή, της αναστολής και της αναβολής. Όμως τα γεγονότα τρέχουν σαν αναθεματισμένα, δεν παρακολουθούν τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Η ρύθμιση των χρεών μας ούτε εύκολη είναι, ούτε δεδομένη. Οπως και η νέα δανειακή σύμβαση των 130 δισ. ευρώ δεν είναι δεδομένη. Γιατί απλούστατα θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα αυστηρό οικονομικό πρόγραμμα, η αξιοπιστία του οποίου θα κριθεί πριν εγκριθούν τα λεφτά, που θα μας καλύψουν για τρία ολόκληρα χρόνια.
Μια λογική κοινότητα που αντιλαμβάνεται τους κινδύνους μιας ενδεχόμενης αποτυχίας θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να επιτύχει την προσφερόμενη συνδυασμένη λύση που θα σταθεροποιούσε τις οικονομικές συνθήκες και θα έδινε χρόνο στην πολιτική να δημιουργήσει περιβάλλον εξόδου από τον καταθλιπτικό κύκλο της ύφεσης. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν όλοι στην Ελλάδα γνωρίζουν ότι οι εταίροι μας δεν πολυνοιάζονται πλέον και για να συνεχίσουν την αρωγή τους θέλουν γεγονότα τετελεσμένα και όχι ανακοινώσεις ή δηλώσεις καλών προθέσεων.
Αντί αυτής της προσπάθειας λοιπόν, κόμματα, αλλά και υπουργοί που μετέχουν στην κυβέρνηση και διατηρούν πλήθος προσυμφωνημένων διαρθρωτικών εκκρεμοτήτων, ξιφουλκούν κατά της κυβέρνησης που οι ίδιοι επέλεξαν και έδωσαν αγώνες προκειμένου να συμμετέχουν σε αυτή.
Πρόκειται περί απόλυτου παραλογισμού που επιτρέπει στον καθένα που παρατηρεί να σκέφτεται ότι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την πατρίδα τους, παρά μόνο για την προσωπική πρόοδό τους, αν και, πάλι, κανείς δεν μπορεί να διακρίνει πώς όλοι αυτοί οι γίγαντες της πολιτικής θα προοδεύσουν σε μια γκρεμισμένη και τσακισμένη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου