Υπάρχουν προτάσεις με λύσεις;

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Δεκαεννιά μέρες μάς χωρίζουν πλέον από την κρισιμότερη αναμέτρηση της μεταδικτατορικής, αν όχι και της μεταπολεμικής, περιόδου. Και το ζητούμενο είναι αν στο διάστημα αυτό τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας και το δικαίωμα ν' αποφασίζουν για το μέλλον μας θ' αποδειχθούν ικανά να καταθέσουν σοβαρές και αξιόπιστες προτάσεις ή θ' αναλωθούν σε μεγαλοστομίες, οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι ν' αποδεικνύουν την ανικανότητά τους ν' αντιταχθούν υπεύθυνα και σοβαρά απέναντι στ' αδιέξοδα της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητας.
Είναι πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα ο αριθμός των κομμάτων που θα διεκδικήσουν την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο. Αλλά είναι πρωτοφανής και η προγραμματική φτώχεια που τα χαρακτηρίζει. Πλειοδοτούν σε φιλιππικούς εναντίον του Μνημονίου, της τρόικας, των κυβερνήσεων και των πολιτικών, οι οποίοι με πράξεις και παραλείψεις τους μας οδήγησαν στη σημερινή κατάντια, αλλά δεν έχουν να εισηγηθούν το παραμικρό που θα συνέβαλλε για να κάνουμε μερικά βήματα προς την έξοδο από την κρίση.
Ωστόσο, εκείνο που δεν χρειάζεται ο Ελληνας ψηφοφόρος -και ειδικότερα αυτός που έχει μείνει άνεργος ή έχει δει να μειώνεται δραματικά το εισόδημά του- είναι περιγραφές των δεινών τα οποία βιώνει. Τα γνωρίζει πολύ καλύτερα απ' όσους τα καπηλεύονται προκειμένου ν' αποκτήσουν πολιτική υπόσταση. Αλλωστε, ελάχιστοι απ' αυτούς έχουν υποστεί σοβαρές εισοδηματικές απώλειες στα τρία χρόνια των αδυσώπητων δοκιμασιών της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν είναι εύκολη η διατήρηση της ψυχραιμίας σε περιόδους όπως αυτή που βιώνουμε. Αλλά είναι απολύτως αναγκαία αν δεν θέλουμε να ζήσουμε ακόμη χειρότερες μέρες. Οι εκλογές -ειδικά αυτές οι εκλογές- γίνονται για να επιλέξουμε ποιοι θα μας κυβερνήσουν. Και η επιλογή αυτή μόνο με έναν τρόπο μπορεί να γίνει προκειμένου ν' αποδειχθεί αποτελεσματική: αν έχει ως αναγκαία προϋπόθεση την κατάθεση εφαρμόσιμων μέτρων και προτάσεων.
Καθετί άλλο αποτελεί πολιτική εξαπάτηση. Και ο τόπος αυτός δεν αντέχει άλλες τέτοιες εμπειρίες.